Die Hofdatum

 

Na vandag gaan dit te laat wees vir my om terug te kyk en te wens dit was anders. Vandag is die laaste stap in die deurvoering van die besluit wat ek amper ses maande gelede geneem het. Om te skei van die man met wie ek die afgelope 23 jaar ‘n geleende bed deel.

 Ek kyk in die spiel en sien ‘n vrou wat goed lyk vir haar jare. ‘n Eienskap wat ek van my ma gekry het. Een van die vele wat sy uit haar liefde aan my oorgedra het. En ek verbeel my ek sien hom in die gang agter my verbyloop. Ek vlieg om – maar daar is natuurlik niks. Net soos daar gister en eergister en die dag tevore ook niks was nie. Jare se gewoonte lewe eis sy tol.

Ons huwelik was maar altyd een van flardes geluk. Saamgeweef deur ‘n liefde wat in elk geval meer onwaarskynlik as vatbaar kon wees, en bymekaar gehou deur hierdie band asook die band wat twee kinders tussen mense smee. Jonk en naïef het ek geglo dis suiwer liefde. Nou weet ek dit was 10% liefde en 90% deursettingsvermoë. Van ons albei se kant af.

Ses maande terug had ek besluit dis nou genoeg. Ek is nie meer lus om te werk aan my geluk nie, ek was net nie meer lus nie. In 23 jaar word daar baie dinge gesê, gesnou, vergewe en onthou. 23 jaar. Dis ‘n leeftyd.

Nee. Dis nie die gedagtes waarmee ‘n mens ‘n dag soos hierdie moet begin nie. Nostalgie is iets waarmee Hollywood geld maak. Dit bring nie geluk nie. Dit kleur die werklike herinneringe net ‘n sagte, wasige pienk, terwyl die werklikheid nog net so grou daaronder skuil.

Ek staan op en kry my karsleutels. My afspraak in die hof is vroeg: 9:00 die oggend. Hierdie oggend. Oor ‘n halfuur moet ek my liefde vir die man wat 23 jaar lank al sukkel om op te staan, afsweer en verraai – soos ‘n Judas, of nog erger: ‘n Petrus.

Hy het niks gesê toe ek hom meedeel van my planne om hom te verlaat nie. Hy het opgekyk en weer afgekyk. Ek het my hande in die lug gegooi van frustrasie. As hy tog maar net iets wou sê! Wou doen. Wát, gee ek nie voor om nie. Enigiets is beter as hierdie still aanvaarding van die noodlot. Maar net voor ek verwoed omdraai om die alewige skottelgoed te gaan was, merk my oog iets anders aan die man wat daar sit. Sy trotse skouers hang tog skielik ‘n bietjie en ‘n blink spoor hardloop van sy oog na sy ken. Maar sy lippe het geslote gebly. Geslote soos die NG kerk se raadsvergaderings en die regering se koskas. Ek het omgedraai en die skottelgoed gaan was.

By die hof soek ek so na as moontlik stilhouplek. Hy is alreeds daar. Netjies, soos altyd, en hy het so ewe vir my ‘n plekkie gehou naby die deur. En terwyl ek nader ry en ek hom so sien: onafhanklik, manlik en trots, kry ek ‘n knop in my keel. Maar ek sluk maar vinnig en bid die kalmeerpil begin werk voor di tons beurt voor die regter is.

En toe dit ons beurt voor die regter is, kon ek nie die woorde uitkry nie. Ek kon nie my liefde – ons liefde – verloën nie. Die flardes geluk het my dagboek volgemaak, en die onwaarskynlike liefde was daar, nog net so sterk soos toe ons destyds moes trou. Ek het van die getuiebank afgeklim, ‘n verskoning gemompel en die hof so vinnig my twee bene my kon dra, verlaat.

Toe ek buite kom en die son teen my gesig voel, haal ek vir die eerste keer asem. En hy was daar. Hy het gewag vir my, en ten spyte van alles, was sy arms oop om my te ontvang. Hy het my vasgehou asof hy my nooit weer wou los nie, my nooit weer sou toelaat om te gaan nie, en die blink spore op sy wange was genoeg woorde vir my.