Haar oe kyk stip voor haar. Sy bring die
koppie drinkgoed stadig, outomaties na haar bloedrooi, perfek omlynde lippe.
Dit moet warm wees, want sy gee n fyn rukkie, haar tong streel oor haar lippe
en haar oe is vir ‘n oomblik teruggeruk van waar sy ookal was. Die hande wat
die koppie vashou, het al gewerk. Dit is goedversorgde hande, maar dis duidelik
dat hulle gereeld skottelgoed en klere gewas het. Daar is geen ringe aan die
vingers nie en daar op die linker ringvinger is nie eers ‘n verbleekte plekkie
wat dalk kon aandui dat daar eens op ‘n tyd een was nie.
Sy sit die koppie op die piering neer, en
klad haar lippe met die servet. Haar oe bly tuur na die vergange herinneringe
wat in haar geestesoog op die muur voor haar afspeel. Daar is fyn plooitjies om
haar oe en om haar mond. Sy is dalk nie oud nie, maar sy ook nie gister gebore
nie. En al lyk dit nie vandag so nie, weet haar mond en haar oe hoe om die pad
van ‘n lag te stap.
Ek kom elke dag na hierdie kafee toe om na
haar te kom kyk. Sy kom elke dag hier iets drink. Op dieselfde tyd, winter of
somer, vir die afgelope 5 jaar al. Ek beplan vakansies rondom hierdie oggend
ritueel. Vir wat sal ek nou soveel moeite doen vir ‘n vreemdeling? Vra jy. Wel,
die vreemdeling is my dogter. Ek het nog net nie die moed gehad om dit vir haar
te se nie. Ek kry skaam omdat ek haar soveel jare gelede vir iemand anders
gegee het om groot te maak. En ek vat liewer die afstand kuier in die kafee, as
om haar nooit weer te sien nie.
Ek was 15. Heeltemal te jonk en heeltemal
te onafhanklik vir my eie gesondheid. Die rebel van die familie, slim genoeg om
met min leerwerk onderskeidings te kry, en mooi genoeg om nooit ‘n gebrek aan
geselskap te he nie.
Sy naam was Jacques. En sy rollende spiere
was net so aantreklik soos die sjokelade bruin oe en sonverbleikte hare wat in
die wind gewaai het wanneer hy rugby speel. Hy het een middag na oefening met
my begin gesels en ons geselsies het baie vinnig in fisiese gesprekke ontaard.
Hy was my eerste… en ook my laaste vir baie jare daarna. Toe ek agterkom ek is
swanger, moes ek my ma vertel en is onmiddelik na ‘n tehuis vir ongehude moeders
gestuur en die aanneming van die kind is vinnig gereel. Vinnig en stil.
Sy is gebore op 14 Februarie. My
liefdeskind. Gebore op die dag van die liefde.
Hulle het haar vinnig weggevat – ek het tot
die volgende oggend in my kussing gehuil, want al wat ek wou he, is om haar net
een keer te kon vashou. Hulle het gese dis beter dat ek haar nooit sien nie.
Twee dae later is ek ontslaan. Ek is in ‘n
ander skool ingeskryf en het matriek klaargemaak. Daarna het ek weggeloop. Ek kon my ma nie in die oe kyk nie.
Vir wat sy aan my gedoen het, en omdat ek dit toegelaat het.
Ek het ‘n goeie werk gekry, ‘n kerel het
weer belanggestel en my lewe het uiteindelik rigting gekry. Kort voor lank was
ons getroud, ek het nog twee kinders gehad en het na elke bevalling die hele
nag omgehuil. My arme, dierbare man het gedink dit was van uitputting en pyn…
ek het hom nooit vertel van my verlore dogtertjie nie.
Nog ‘n dekade het gekom en gegaan. En
eendag sien ek ‘n advertensie in ‘n koerant van iemand wat jou help om jou
kinders/ouers op te spoor. Ek het hulle gekontak en omdat my geval in erkende
instansies plaasgevind het, kon hulle my dogtertjie vinnig opspoor. Hulle het
haar gekontak en sy het ingestem om my te ontmoet. Ons moes 5 jaar gelede in
hierdie einste kafee ontmoet het… Maar toe ek haar sien, het my moed my begewe.
Hoe verduidelik ek na al die jare? Wat gaan ek doen as sy my weggooi? Ek weet
ek verdien niks minder nie. Ek het stil-stil by die kafee ingesluip en by ‘n
tafel gaan sit waar ek haar mooi kon dophou.
Na sowat ‘n uur se wag, het sy opgestaan en
geloop. Sy was teleurgesteld, en ‘n traantjie het in haar oe geglinster. En
onder haar asem het sy vir die tafel gese: ek sal terugkom tot sy kom. En sy
het.
Die volgende dag toe ek by die kafee kom,
was sy nie daar nie. My hart het yskoud geword toe ek gaan sit by my tafel. Ek
het bly staar na die lee sitplek waar sy altyd sit. Die kelnerin het my
bestelling gebring sonder dat ek daarvoor gevra het. Die koffie het koud
geword. Ek het later my kop op my bors laat sak en probeer om die trane weg te
steek. Het sy dan nou besluit om op te hou wag?
Skielik het ek ‘n hand op my skouer gevoel.
Ek het gedag dis die kelnerin wat goedhartiglik wil weet of ek okay is. Ek het
haar weggewaai sonder om te kyk.
“Ma?” Dit was sag. So verskriklik sag. Ek
het eers gewag, se nou ek het my verbeel.
“Ma? Jy is mos my ma?” Ek het opgekyk in
die blouste blou oe, en daar was ook trane in.
“Jy is mos my ma?” het sy weer gevra. ‘n
Skielike onsekerheid het agter haar blou oe posgevat. Ek wou dit met alle mag
keer.
“Ja, ja, ek is. Ek is jou ma,” het ek
saggies geprewel. “Maar hoe weet jy dit?”
“Ek kom drink dan al 5 jaar lank elke dag
tee hier saam met ma. Hulle het my ‘n foto van jou gewys voor ek gekom het
daardie dag. Maar ek was baie bang. En toe jy nie met my kom praat nie, toe dag
ek jy het my dalk nie herken nie. En toe jy die volgende dag opdaag, toe weet ek
jy weet. Maar ek was nog nie reg nie.”
Ek het stadig uit my stoel uit opgestaan.
En ek het my arms uitgesteek om my kind – my liefdeskind -vir die eerste keer
vas te hou.
Geskryf deur: Marista Grobler
Datum: 2017
Kopiereg voorbehou
